W cyklu „Z gęsią przez świat” przedstawimy kolejną z sióstr, nieco większą od naszej poprzedniczki- śnieżycę dużą, którą w naturalnym środowisku można spotkać na północnych wybrzeżach Ameryki Północnej (od Alaski po Zatokę Hudsona) . Widywana jest również na terenach Grenlandii oraz Syberii.

Śnieżycę dużą można podzielić na dwa gatunki: azjatycką oraz amerykańską, ich tereny występowania są analogiczne do przypisanej im nazwy. Zarówno samiec jak i samica są podobne do siebie, stąd u mniej wnikliwego hodowcy może pojawić się problem z prawidłowym rozróżnieniem płci. Charakterystyczne cechy wyglądu to białe ubarwienie z ciemnymi lotkami oraz nogi i dziób w pełni koloru ciemnopomarańczowego.

Rozród śnieżycy jest bardzo podobny do jej mniejszej siostry, czyli uzależniony od krótkiego arktycznego lata, a odbywa się on od maja do końca czerwca. Samica we wcześniej przygotowanym gnieździe składa od 4 do 6 jaj wysiadując je około 25 dni. Młode bardzo szybko bo po około 50 dniach zyskują już zdolność do lotu a po 3 latach stają się w pełni samodzielne. Zarówno młode osobniki, jak i te dorosłe żywią się trawą, liśćmi oraz podobnie jak inne gęsi zjadają małe mięczaki i skorupiaki.

Jeżeli chodzi o hodowle, to można je trzymać wraz z innymi gatunkami ptaków. Warunkiem rozpoczęcia hodowli jest posiadanie dobrze zadbanego trawnika oraz zbiornika wodnego. Bardzo dobrze znoszą zimniejsze pory roku, natomiast gorzej radzą sobie podczas upałów, dlatego dobrze jest posiadać w swojej wolierze kilka dobrze zaciemnionych miejsc. Podczas wiosny i lata gęsi bardzo łato same znajdują sobie pożywienie natomiast zimą należy pamiętać, żeby dokarmiać je np. paszą, ziarnami zbóż czy też zielonką. Spełniając te warunki śnieżyce dadzą nam przyjemność z ich hodowli oraz obdarzą licznym potomstwem.

Ptaki.info