Na przełomie XII i XIII wieku również Arabowie zdradzili swój sekret tuczenia kaczek
podając, że żywiono je granulami (kluskami?) sporządzonymi z ogrzewanego sezamu i roślin, najprawdopodobniej warzyw, uprawianych w ogrodach.
Historia spożywania drobiu w średniowieczu jest dość dobrze udokumentowana. Zachowane wzmianki źródłowe i liczne dawne przepisy pokazują, jak wysoko ceniono ten rodzaj pożywienia. W epoce średniowiecza drób stanowił najpopularniejszą grupę zwierząt hodowlanych. Był hodowany w gospodarstwach wiejskich, mniejszych lub większych miastach oraz przy klasztorach.
Powodem takiej popularności drobiu była stosunkowa łatwość w zapewnieniu mu odpowiednich warunków bytowania. Utrzymaniu hodowli sprzyjał także fakt, że kury i gęsi stosunkowo łatwo przystosowywały się do różnych klimatów i środowisk. W porównaniu z innymi zwierzętami znacznie lepiej znosiły zimę, a ryzyko, że jej nie przetrwają, było niskie. Z tego powodu drób stanowił całoroczne źródło pożywienia, co było szczególnie istotne w czasach, kiedy możliwości długoterminowego przechowywanie jedzenia były ograniczone
Liczniejsze stada kur i gęsi hodowano w warunkach wiejskich. W miastach zaś, gdzie miejsca było znacznie mniej, na niewielkim kawałku ziemi trzymano zazwyczaj od jednej do kilku sztuk ptactwa. Tego rodzaju mini hodowle na obszarach miejskich, utrzymywane na potrzeby jednej rodziny, nie były w tamtych czasach niczym nadzwyczajnym. Kury i gęsi funkcjonowały też w życiu średniowiecznego miasta jako towar wystawiany na sprzedaż. Sprzedawców drobiu, tak samo jak i innych rodzajów mięs, obowiązywały określone przepisy, których celem było utrzymanie higieny w obrębie miejskich zabudowań.